Blog Over influencers, schoonheid en de zoektocht naar echtheid

Een persoonlijke reflectie op zichtbaarheid, spirituele leegte en het verlangen naar betekenisvolle expressie

Er is een onderstroom die ik steeds sterker voel wanneer ik door mijn sociale media scroll, en het is een onderstroom die zowel persoonlijk als collectief geladen is.

Wat ik zie op platforms als Instagram roept soms een diepe irritatie in mij op. Niet omdat mensen zich mooi aankleden en dit showen of hun lichaam tonen, want schoonheid en zelfexpressie is niet mis mee – I love it, maar omdat de intentie erachter steeds vaker geworteld lijkt te zijn in leegte in plaats van in echtheid.

Ik merk dat ik me op de kast gejaagd voel door het eindeloze etaleren van uiterlijkheden, dat constant herhalen van: “kijk wat ik draag, kijk hoe mooi ik ben, kijk hoe perfect mijn haar valt” — een esthetiek die steeds opnieuw gepresenteerd wordt als persoonlijke expressie, maar in werkelijkheid vaak functioneert als verkapte verkoopstrategie. Het voelt leeg. Alsof schoonheid gereduceerd is tot decor, tot klikwaarde, tot een algoritmisch lokmiddel. Alsof de diepere lagen van wie iemand werkelijk is, niet meer de moeite waard zijn om te tonen, zolang het plaatje maar glanst.

Niet alleen in commerciële bedrijven, maar juist ook in de wereld van influencers en zichtbare leiders, hoopte ik een bedding van zielsverbondenheid, diepgang en bewustzijn aan te treffen, een plek waar echtheid belangrijker is dan bereik.

En misschien is dat precies waar de pijn zit. Niet in het feit dát het gebeurt, maar dat het ook gebeurt in ruimtes waarvan ik gehoopt had dat ze authentieker, zuiverder en dieper zouden zijn.

Wat me stoort, is het gebrek aan oprechte dialoog. We voeren zelden het echte gesprek. Over wat het betekent om een vrouw te zijn in deze tijd. Over hoe het is om je zichtbaar te maken met alles wat je bent, inclusief je pijn, je vrijheid van uitspreken, je twijfels, je strijd. In plaats daarvan glijden we steeds vaker af naar een wereld waarin alleen het aantrekkelijke, het sexy, het strategisch zichtbare aandacht krijgt. Waarin vriendschappen soms worden gevormd op basis van bereik in plaats van op basis van wezenlijke resonantie. Waarin er pas wordt gereageerd op een bericht als iemand boven een bepaald aantal volgers zit.

En nogmaals, dit is geen aanklacht tegen de vrouwen die dit pad bewandelen. Ik begrijp maar al te goed dat zichtbaarheid soms simpelweg brood op de plank betekent en het een bedrijf is. Dat een moeder van twee kinderen haar volgers niet zomaar kan riskeren omdat haar gezin afhankelijk is van dat inkomen. Ik veroordeel niemand. Integendeel: ik weet dat ieder mens een verhaal draagt, en dat veel keuzes voortkomen uit noodzaak, voorzichtigheid, of het zoeken naar veiligheid binnen een onzekere wereld.

Maar wat me wél raakt, is dat we onderweg zo vaak onze moed verliezen. Dat we onszelf stilhouden op de thema’s die er werkelijk toe doen, omdat we bang zijn om volgers kwijt te raken, klanten af te stoten of niet meer ‘lekker zichtbaar’ te zijn. Dat we onze waarheid inslikken omdat die niet in de esthetiek past van een gelikte feed.

En precies daar, op dat snijvlak, leeft mijn verlangen: dat meer vrouwen hun platform gebruiken voor wat werkelijk betekenisvol is. Niet omdat iedereen activist moet zijn, en ook niet omdat schoonheid geen plek zou mogen hebben, maar omdat schoonheid zonder inhoud uiteindelijk leeg voelt. Omdat een mooie feed geen vervanging is voor een oprechte stem. Omdat make-up, kleding, sieraden en expressie ongelooflijk helend kunnen zijn, zolang ze niet het enige zijn wat we laten zien.

Ik hoop dat we kunnen groeien naar een wereld waarin zichtbaarheid niet langer over macht en status gaat, maar over waarheid en verbinding. Waarin het net zo normaal is om vrouwenrechten, ecologische heling of wereldleed aan te kaarten als om een nieuwe outfit te showen. Waarin we schoonheid niet verliezen, maar juist heiligen door haar te koppelen aan bewustzijn.

En ja, ook ik moet hierin mijn eigen schaduwen aankijken. Ik moet mezelf regelmatig herinneren aan het feit dat mijn pijn over wat ik zie, niet betekent dat anderen daar ook per se iets mee moeten. Dat mijn frustratie over de oppervlakkigheid van het algoritme niet automatisch een oordeel mag worden over iemands individuele pad. Maar ik mag wél verantwoordelijkheid nemen voor wat ik voel. En ik mag die gevoelens gebruiken als kompas om mijn eigen waarheid steviger neer te zetten, in plaats van ze te projecteren op anderen.

Uiteindelijk geloof ik dat we elkaar als vrouwen niet verder brengen door in kampen tegenover elkaar te gaan staan, de ‘activisten’ tegenover de ‘influencers’, de ‘natuurlijke’ vrouwen tegenover de ‘opgemaakten’, de ‘diepere’ zielen tegenover de ‘oppervlakkige’. Dat is nog steeds afgescheidenheid, want dit zijn ook maar meningen vanuit ons eigen perspectief. Wat we nodig hebben, is meer innerlijk werk. Meer moed om onszelf de vraag te stellen: waarom doe ik wat ik doe? Waarom post ik wat ik post? Van welke plek komt mijn zichtbaarheid?

Als we die vragen eerlijk durven beantwoorden, dan maakt het niet meer uit of je met make-up op of zonder make-up in beeld komt. Dan gaat het niet om wat je draagt, maar om wat je belichaamt. Zo kunnen we schoonheid eren zonder dat het een wapen wordt, onszelf zichtbaar maken zonder te verzanden in leegte of bevestiging, en onze bedrijven, platforms en stemmen inzetten op een manier die niet wegkijkt van de wereld, maar haar juist dieper omarmt.

Mijn grootste wens is dat we toewerken naar een tijd waarin we niet meer hoeven te strijden voor vrouwenrechten, waarin we de aarde niet meer hoeven te beschermen tegen onze eigen hebzucht, en waarin schoonheid en bewustzijn elkaar niet meer uitsluiten. Tot die tijd blijf ik schrijven, blijven we spreken, en blijven we voelen.

Niet omdat het gemakkelijk is.

Maar omdat het nodig is.

May beauty never become a distraction from truth.

— The House of Sacred Remembering