Een zachte herinnering aan wat het betekent om werkelijk te houden van een paard
Ik stond in de keuken toen het gebeurde, een plotselinge download.
Een download, dat moment waarop je intapt in een groter bewustzijnsveld, of het veld juist door jóu heen ademt.
Dit keer was het het collectieve veld van paarden dat contact zocht.
Eerst voelde ik het in mijn lichaam: een strakke band om mijn buik, zo stevig aangesnoerd dat ik nauwelijks kon ademen.
Mijn longen wilden bewegen, maar de druk was te groot.
Ik hoorde:
“Ren. Beweeg. Sport.”
Maar ik kon niet.
Ik kon geen lucht krijgen.
Toen kwam de boodschap:
“Dit is hoe wij ons voelen, wanneer er niet gekeken wordt naar het zadel dat ons lichaam draagt.
Dit is hoe het voelt wanneer het te strak zit, te lang blijft, verkeerd geplaatst is.
Wanneer wij moeten presteren, terwijl onze adem geblokkeerd wordt.”
Ze lieten me voelen dat onder duizenden zadels, zelfs in goedbedoelde liefde, ongemak leeft.
Bloedvaten die afgekneld raken.
Spieren die verkrampen.
Interne kneuzingen die niemand ziet.
Sommige paarden houden van bewegen, van samenwerking, van het ritme van sport.
Maar een groot deel van het collectieve veld fluistert:
“Wij willen niet altijd rennen. Niet altijd dragen.
Niet als onze uitrusting ons pijn doet.”
De paarden zeiden:
“Liefde voor de sport is niet hetzelfde als liefde voor het dier.”
Ware liefde voor een paard is niet: hoe goed het presteert,
maar: hoe goed we luisteren.
Hoe nauwkeurig we voelen.
Hoe eerlijk we durven kijken naar zijn lichaam, zijn adem, zijn grenzen.
Ik vroeg hen: Hoe kunnen mensen begrijpen wat jullie voelen?
Hun antwoord was eenvoudig:
“Doe een riem om je buik, zo strak als je kunt.
En probeer dan te rennen.
Of stel je voor dat je een korset draagt, dag na dag, waarin je niet vrij kunt ademen.”
Dát is wat veel paarden voelen onder zadels die te strak zijn aangetrokken.
Hun longen, daar, precies onder die singel, krijgen geen ruimte.
Hun ribben worden belemmerd.
Hun levensenergie wordt vastgezet in plaats van vrijgelaten.
Een uitnodiging tot bewustwording,
Deze boodschap is geen beschuldiging.
Ze is een verzoek om te voelen.
Om even los te komen van de mening, de gewoonte, de sport,
en terug te keren naar het wezen zelf.
Paarden zijn grote, nobele wezens. Ze dragen ons niet omdat ze moeten,
maar omdat ze bereid zijn, zolang de relatie zuiver blijft.
En zuiverheid vraagt om zorg.
Om regelmatig te voelen, te kijken, te behandelen.
Een osteopaat, een zadelpasser, een zachte hand,
dat alles hoort bij waarachtige liefde.
Liefde die niet vraagt: Wat kan jij voor mij doen?
Maar: Hoe kan ik jou eren in jouw lichaam, jouw adem, jouw vrijheid?
De boodschap die ik mocht ontvangen,
Het collectieve veld vroeg me om dit te delen,
niet om strijd aan te wakkeren,
niet om discussies te voeren,
maar om harten te openen.
Stel het je voor.
Voel het.
Niet met je hoofd, maar met je lichaam.
En vraag jezelf af:
Hoe kan ik nog meer liefdevol omgaan met dit wezen dat mij vertrouwt?
Hoe kan ik bewegen vanuit wederkerigheid, in plaats van verwachting?
Paarden spreken niet met woorden.
Ze spreken via gevoel, adem, spierspanning, stilte.
En vandaag wilden ze gehoord worden.
Zij vroegen mij,
en via mij misschien ook jou:
“Wil je even stilstaan bij hoe wij ons voelen?”
Niet om schuld,
maar om bewustzijn.
Niet om oordeel,
maar om verbinding.
Want alleen als wij werkelijk luisteren,
kan er heling plaatsvinden,
tussen mens en paard.
Tussen adem en beweging.
Tussen liefde en vrijheid.
Met eerbied voor het paardenveld,
Nadieh Cuijten
𓃞 Animal Oracle – de taal van het dier
Ik ben hier om vrouwen te begeleiden in het herinneren van hun essentie.
Niet om hen te helen — maar om hen te helpen hun eigen heilige kracht terug te claimen.
Mijn werk opent velden van herinnering, van waarheid, van belichaming.
Zodat jij voelt:
jij bént het medicijn. Jij bént de magie.
Welkom, sister.
Je herinnert je al meer dan je denkt.
Rise, in sacred power.
