De Heilige Cyclus: Leven, Sterven en Wedergeboorte

“Hoe de dood ons herinnert aan de eeuwige kringloop van ziel en aarde”

Wat belangrijk is om te beseffen, is dat de dood een volkomen natuurlijk proces is. Het hoort bij de cycli van het leven. Kijk maar om je heen. Staan er het hele jaar door rozen in je tuin? Nee. De rozen worden geboren, ze bloeien, ze laten hun bladeren vallen, ze vergaan tot voeding voor de bodem. Op het moment dat ze in de aarde worden opgenomen en de wortels weer water en nourishment krijgen, komen ze elk jaar opnieuw tot bloei.

Dat is hoe een seizoen werkt. En hetzelfde geldt voor bomen, voor planten, voor alles op Moeder Aarde. Alles is cyclus.

Moeder Aarde zelf draait op seizoenen. De moeder, de vrouw, draait in haar lichaam op seizoenen. De maan draait in een cyclus buiten ons en om ons heen, zij werkt samen met de planten, de bomen, de eb en de vloed. Alles hier op aarde beweegt in ritmes van geboorte, dood en wedergeboorte. Dat is onvermijdelijk.

Daar genieten we elk seizoen weer van. Na een lange, stille winter is de lente zó welkom. En na een hete, volle zomer is de herfst weer welkom, omdat alles gevoed moet worden. Anders droogt het uit, sterft het af zonder belofte van terugkeer. We hebben de seizoenen nodig om werkelijk te kunnen leven.

Maar waar de seizoenen van de natuur vanzelfsprekend zijn, wordt de cyclus van het menselijke lichaam, waarin de ziel zich tijdelijk belichaamt, vaak gezien als iets pijnlijkers, iets waar we bang voor moeten zijn.

We juichen geboorte toe: wanneer een ziel neerdaalt, het lichaam binnengaat, op aarde arriveert. Maar we hebben moeite met de andere kant: wanneer de ziel weer weggaat, als het lichaam sterft. Natuurlijk, daar is rouw. We rouwen om het fysieke moois dat we hier hebben meegemaakt, om de diepe zielsconnecties die we hier op aarde hebben mogen beleven. En dat is pijnlijk, ja. Het is net zoals het pijnlijk kan voelen dat een prachtige roos verwelkt.

Maar… als we geboorte beschouwen als het heiligste goed, vergeten we vaak de andere kant van dat heilige proces.

We staan hier te juichen wanneer leven komt, maar wat we niet beseffen, is dat aan de andere kant, in de hogere dimensies, gejuicht wordt wanneer een ziel weer terugkeert.

Wanneer een ziel het lichaam verlaat, wordt ze opnieuw geboren, maar dan aan haar ware, volledige bewustzijn. Hier op aarde komen we terecht in een soort vergetenheid. Aan de andere kant herinneren we alles. Dus je zou kunnen zeggen: de geboorte hier is een kleine dood, en de dood die wij zo vrezen is een geboorte naar grotere herinnering en volledig bewustzijn.

We zijn bang geworden voor dit natuurlijke proces omdat we als mensheid zijn weggehaald bij de dood.

Weggehaald bij onze voorouders.

Weggehaald bij de moederlijke cycli van het leven.

En dat is bewust gedaan. Want als je de dood vergeet, vergeet je je ware potentie.

Als je vergeet dat je eindeloos bent, dat je soul infinite is, wordt het makkelijker om je klein te houden.

Daarom is het nu zo belangrijk dat we dit gaan beseffen, dat we deze kennis herontdekken, terugklimmen naar ons oorspronkelijke weten.

De dood is een rite of passage.

We kunnen zo diep liefhebben omdat het vergankelijk is, omdat we weten dat het tijdelijk is.

Je bent niet altijd met je dieren, niet altijd met de mensen van wie je houdt. De roos is zo prachtig omdat ze niet het hele jaar door bloeit. Het frisse groen dat komt na een lange winter is zo welkom omdat we weten dat het weer zal verdwijnen. Dit vergankelijke maakt het heilig, maakt het echt.

En zo werkt het ook met zielen.

Op een gegeven moment is het tijd voor een ziel om naar de aarde te komen, net zoals het op een bepaald moment tijd is om weer te gaan. Net zoals de weeën beginnen en de baby plotseling komt, zo komen ook de weeën naar binnen gekeerd, wanneer de ziel haar vertrek voorbereidt. Het is een timing, een onvermijdelijk stukje in de cyclus.

En net zoals een moeder de weeën draagt, pijnlijk op het lichaam, voordat de geboorte komt, zo is er ook de pijn van verdriet wanneer een ziel naar binnen keert en vertrekt. En kijk hoe mooi: als we het leven binnenkomen, worden we gedragen door onze ouders. En als de cyclus op natuurlijke wijze mag verlopen, draaien die rollen ooit om: dan ben jij het die zorgt voor je ouders.

Zij begeleiden jou in het leven, halen jou naar deze aarde, en jij begeleidt hen, als de tijd daar is, weer terug naar de andere kant. Dat is het heilige weefsel van de cycli. En ja, soms loopt het niet zoals we hadden gehoopt. Soms komt de dood plotseling, als een donderslag, als een schok die ons door elkaar rammelt. En dat doet pijn.

Het kan rauw en wreed aanvoelen, het kan de bodem onder ons vandaan slaan. Maar ook dan mogen we, stukje bij beetje, herinneren dat er een divine order is. Een grotere ordening die niet altijd logisch voelt voor het menselijke hart. Een timing en een weefsel dat voorbij ons begrip ligt. Dit betekent niet dat het rouwen makkelijker wordt.

Integendeel, soms maakt het het juist moeilijker, omdat ons hoofd en hart zoeken naar antwoorden die er niet altijd zijn. Maar het betekent wel dat, ondanks de pijn, ondanks het niet-weten, er geen fout bestaat in de grote cyclus. Alles verloopt in de stroom van het leven, zelfs wanneer wij het niet kunnen bevatten.

We mogen rouwen én vertrouwen tegelijk. We mogen onze tranen laten stromen én weten dat er een grotere bedding is die ons draagt. We mogen gebroken zijn én geheeld worden door het mysterie van het leven zelf.

Laat dit een herinnering zijn:

De dood is geen eindpunt. De dood is een poort. Een doorgang. Een rite of passage. En als we dat weer leren, kunnen we niet alleen met meer liefde sterven, maar ook met méér liefde leven.

In liefde, Nadieh