Een pleidooi voor integriteit, eerbied en de sacred woman die nog herinnert
Er is een vrouw. Ze loopt door het bos, of langs een stille weg. En ze ziet een dier. Dood. Een klein wezen, vertrapt of aangereden, misschien al koud. En haar hart weet wat haar handen moeten doen. Ze hurkt. Niet uit sensatie, maar uit eerbied. Ze raapt het lichaampje op, voorzichtig, met zachtheid. En ze begraaft het. Met takjes. Met bladeren. Met een fluistergebed misschien.
Niet om zichzelf op de borst te kloppen. Maar omdat iets in haar weet: het leven verdient een afscheid. Elk leven. Maar ze kijkt om zich heen. Want stel je voor, iemand ziet haar. Dan wordt ze vreemd gevonden.
“Wat dóé je nou?”
“Waarom zou je dat doen?”
“Het is maar een dier.”
En hier begint het echte gesprek.
Wie is hier eigenlijk vreemd? De vrouw die buigt voor het leven? Die haar handen durft vuil te maken om een ziel eer te bewijzen? Of de voorbijganger die haar vreemd vindt, maar zonder blikken of blozen doorloopt naar de supermarkt, de ‘lijkafdeling’, waar netjes in plastic verpakte lichaamsdelen van dieren liggen die nooit een dag vrijheid hebben gekend? Vlees, geplukt uit helcentra.
Dieren, gefokt om te sterven. Gevuld met groeihormonen, angst, stress, isolatie. En die vervolgens eindigen als jouw avondeten. Opgegeten — en uitgepoept — zonder enig ritueel, zonder enig besef. Maar de vrouw die eer bewijst aan een ziel door haar terug te geven aan de aarde? Zij wordt gek gevonden.
Dat, lieve lezer, is de werkelijke vervreemding. Niet zij die herinnert, maar zij die vergeten is wat leven werkelijk betekent.
Dit is geen aanval op vlees eten. Dit is een aanklacht tegen hypocrisie. Tegen het bespotten van sacredness. Tegen het ontkennen van de zachtheid die nodig is om mens te blijven in een wereld die zichzelf verhardt. Je hoeft geen vegetariër te zijn. Je hoeft niet te vasten of te offeren.
Maar je mag je wel afvragen:
Wat ben ik vergeten?
Wat heb ik weggedrukt?
Welke stemmen heb ik het zwijgen opgelegd — in mijzelf, en buiten mijzelf — om mijn comfort te behouden?
De sacred woman is niet gek, nee, zij is degene die nog wéét. Die nog voelt en die nog durft te rouwen om het kleine, het zachte, het dierlijke. Ze is geen zonderling maar is een baken. Een herinnering aan iets dat de wereld ooit vanzelfsprekend vond:
Dat leven heilig is.
Altijd.
In liefde, Nadieh
Ik ben hier om vrouwen te begeleiden in het herinneren van hun essentie.
Niet om hen te helen — maar om hen te helpen hun eigen heilige kracht terug te claimen.
Mijn werk opent velden van herinnering, van waarheid, van belichaming.
Zodat jij voelt:
jij bént het medicijn. Jij bént de magie.
Welkom, sister.
Je herinnert je al meer dan je denkt.
Rise, in sacred power.
Nadieh Cuijten is spiritueel leraar en mentor voor vrouwen. Auteur van drie boeken en spreekster. Met haar teaching slaat ze een brug tussen eeuwenoude wijsheid en onze moderne samenleving.
