Wanneer een vrouw bevalt, komt er niet alleen een kindje ter wereld, maar wordt zijzelf opnieuw geboren. Niet als dezelfde vrouw, maar als moeder, een wezen dat zich opent tot in het diepst van haar botten om een ander leven te dragen, te voeden, te beschermen en met alles wat ze is te begeleiden naar het bestaan.
En precies in die eerste dagen, wanneer haar lichaam bloedt, haar hart overstroomt, haar zenuwstelsel zoekt naar een nieuw ritme en haar ziel nog tussen werelden zweeft, heeft ze iets nodig wat nauwelijks nog erkend wordt in onze samenleving:
heilige ruimte. stilte. rust. afstemming.
Maar in plaats van die zachte bedding, wordt ze overspoeld met verwachtingen, plannen, bezoekverzoeken en een onderstroom van sociale druk die haar dwingt om zich open te stellen terwijl ze zich nog maar net gesloten heeft.
Er wordt nauwelijks gevraagd:
“Hoe voel je je werkelijk?”
“Wat heb jij nodig om te kunnen landen?”
“Kan ik iets voor je doen wat verlichting geeft?”
In plaats daarvan verschijnt er een stroom van mensen die het kindje willen vasthouden, die foto’s willen maken, cadeaus meebrengen die ze zelf hebben uitgekozen zonder met de ouders te checken, is dit jullie smaak/kleur? en vooral: een plek opeisen in het kraamveld alsof het hun recht is om vanaf het eerste uur deelgenoot te zijn van iets wat nooit van hen is geweest. En als een moeder dan zacht of krachtig haar grens bewaakt,
door te zeggen:
“We nemen nu nog geen bezoek.”
of
“We hebben behoefte aan tijd en rust om elkaar te leren kennen”
Dan wordt ze vaak beoordeeld als afstandelijk, moeilijk of ondankbaar. Terwijl zij in wezen niets anders doet dan trouw blijven aan haar instinct, en haar pasgeboren kind beschermen tegen een wereld die niet begrijpt hoe kwetsbaar die eerste hechting is.
Laten we daar heel helder over zijn:
Niemand heeft recht op een kind. Niet als grootouder, niet als vriendin, niet als schoonzus, niet als de buurvrouw die toevallig al een rompertje gekocht heeft. Een kind is geen bezit, en het is zeker geen sociale trofee. Het is een ziel die door het lichaam van een vrouw is gekomen en dat lichaam verdient rust, eerbied en bescherming.
Wat ik keer op keer zie in mijn werk met vrouwen, is dat het niet het bevallen zelf is wat het pijn doet, maar het moment erna, wanneer hun behoefte aan rust, stilte, hechting en eigen ritme onzichtbaar wordt gemaakt onder een golf van bemoeienis. Ze voelen zich schuldig als ze ruimte innemen, onzeker als ze ‘nee’ zeggen tegen bezoek, en uitgeput omdat niemand hen vraagt:
“Zal ik voor je koken?”
“Heb je hulp nodig met de boodschappen?”
“Mag ik iets doen om jou te ontlasten, zodat jij kunt landen?”
En precies dat is de scheefgroei: zodra het kind er is, richt alles zich op het kindje, terwijl de vrouw, die net iets ongelooflijks heeft gedaan, onder het oppervlak blijft verdwijnen. Laten we dit opnieuw leren. Laten we het normaliseren dat moeders zelf bepalen wie wanneer hun veld binnenkomt, wat ze ontvangen, en wat ze nog even weigeren, Niet uit onwil, maar uit liefde. Laten we vrouwen niet dwingen te pleasen, maar uitnodigen om te voelen.
Om zich veilig te weten in hun ritme, in hun herstel, in hun eerste kwetsbare stappen als moeder. Want alleen als de moeder zich veilig voelt, kan het kind zich werkelijk welkom hechten. En alleen als de vrouw gedragen wordt, kan het moederschap zich in zachtheid ontvouwen.
“In dit huis volgt alles het ritme van moeder en kind.
Toegang tot dit veld is alleen mogelijk in afstemming, zachtheid en toestemming.”
Liefs,
Nadieh
Ik ben hier om vrouwen te begeleiden in het herinneren van hun essentie.
Niet om hen te helen — maar om hen te helpen hun eigen heilige kracht terug te claimen.
Mijn werk opent velden van herinnering, van waarheid, van belichaming.
Zodat jij voelt:
jij bént het medicijn. Jij bént de magie.
Welkom, sister.
Je herinnert je al meer dan je denkt.
Rise, in sacred power.
