We leven in een tijd waarin de barsten in het systeem steeds zichtbaarder worden en de muren van massaconsumptie beginnen te scheuren. Steeds meer mensen ontwaken uit de illusie dat geluk te koop is en beseffen dat ware vervulling niet gevonden wordt in een eindeloze stroom van aankopen, maar in essentie, betekenis en authenticiteit.
In plaats van steeds weer nieuwe spullen toe te voegen aan een reeds overvolle kast, voelen velen de roep om terug te keren naar eenvoud, naar dat ene voorwerp dat werkelijk iets betekent: een bijzonder krachtobject, een met liefde gemaakte mantel, een handgesmede ring die niet slechts een decoratief accessoire is, maar een symbool, een herinnering, een verhaal dat door generaties heen gedragen kan worden.
We bevinden ons in een verschuiving van oppervlakkigheid naar diepgang, van kwantiteit naar kwaliteit, van uiterlijke schijn naar innerlijke waarheid. Vriendschappen beginnen zich steeds vaker te baseren op wie mensen werkelijk zijn, in plaats van op hoeveel volgers zij hebben of hoe succesvol zij zich naar de buitenwereld presenteren. Het is immers een absurde realiteit geworden waarin de waarde van een mens vaak wordt afgemeten aan digitale cijfers, terwijl juist de essentie van het menselijke contact, warmte, eerlijkheid, aanwezigheid, zich niet in statistieken laat vangen.
Waar men vroeger opkeek naar filmsterren of televisiepersoonlijkheden, zijn het nu influencers die het collectieve beeld van geluk en succes vormgeven. Maar te midden van al die rumoer mogen we niet vergeten wie de ware leiders zijn: niet degenen die de nieuwste trends en producten aanprijzen, maar degenen die hun stem geven aan datgene wat niet kan spreken – aan de aarde, aan het dierenrijk, aan de oceanen, de bossen, de sterren en de kosmos. Zij herinneren ons eraan dat echte gezondheid niets te maken heeft met uiterlijke perfectie of sociale status, maar alles met heelheid, verbondenheid, en met het cultiveren van een leven dat geworteld is in liefde.
De ware rijkdom ligt niet in de vergetelheid van een weekend dat wegvlucht in eindeloos schermstaren en betekenisloze afleiding, maar in het samenzijn met de mensen die we liefhebben, in de momenten van oprechte aandacht en aanwezigheid. Het gaat er niet om dat we van hoogtepunt naar hoogtepunt rennen in een eindeloze zoektocht naar validatie, maar dat we elkaar werkelijk in de ogen kijken, dat we luisteren, dat we elkaar kunnen aanraken en geraakt worden en dat we thuiskomen, niet alleen in een plek, maar in elkaar.
Aan het einde van de dag verlangen we allemaal naar hetzelfde: liefde, verbondenheid, en een plek waar we zonder oordeel mogen zijn wie we zijn. Dit is geen naïeve droom, geen idealistische wens, maar een bewuste keuze, een weg die moed vraagt en vastberadenheid om los te breken uit het kunstmatige, opgelegde kader van het patriarchale en kapitalistische systeem.
We mogen ons herinneren dat we niet méér spullen nodig hebben, maar meer betekenis. Dat werkelijk leiderschap niet wordt gemeten in volgers, cijfers of status, maar in dienstbaarheid, in waarheid en in het vermogen om anderen op een hoger niveau te tillen. We hebben de keuze om het oude te laten sterven en ruimte te maken voor een nieuwe manier van leven, één die geworteld is in essentie, eenvoud en echtheid.
Laten we de krachtvoorwerpen eren, niet als decoratie, maar als dragers van energie en herinnering. Laten we ceremoniële kleding niet zien als iets excentrieks, maar als een expressie van verbinding met onszelf en onze voorouders. Laten we onze huizen vullen met intentie en betekenis, in plaats van met overtollige en zielloze spullen. En laten we onze aandacht en energie richten op de mensen die ons werkelijk liefhebben en zien, in plaats van op oppervlakkige connecties die slechts draaien om schijn en bevestiging.
Het is tijd dat we ons gezamenlijk herinneren waar het werkelijk om draait in dit leven: niet om consumptie, niet om imago, maar om menselijkheid, om liefde, om thuis zijn bij onszelf, bij elkaar, en bij de aarde die ons draagt.
Blessed be,
Nadieh