Dieren dragen niet onze fouten, maar onze vergeten gevoelens.
Ze spreken in gedrag wat wij niet durven uit te drukken in woorden.
In mijn jarenlange werk met mens en dier zag ik steeds weer hetzelfde patroon terugkeren. Of ik nu in een stal stond, in een woonkamer zat of naast een angstige hond liep, het veld vertelde telkens hetzelfde verhaal.
Dieren spiegelen ons. Niet alleen onze persoonlijkheid of stemming, maar de diepere ontwrichting die door onze levens en onze samenleving heen golft.
Ze laten zien waar we de verbinding met onszelf verloren zijn.
Waar we zijn gaan overleven in plaats van leven.
Waar we controle boven vertrouwen hebben gezet.
Veel mensen zien het niet zo.
Wanneer een hond uitvalt, gromt of bevriest, noemen we dat “probleemgedrag.”
Wanneer een paard niet meewerkt, zeggen we dat hij koppig is.
Wanneer een kat zich terugtrekt, noemen we haar afstandelijk.
Maar wat als dit geen probleem is dat opgelost moet worden,
maar een boodschap die begrepen wil worden?
In bijna elk huis waar ik kwam, zag ik dat gedrag van dieren verweven was met het innerlijke landschap van hun mensen.
De hond die steeds uitviel naar anderen, leefde vaak samen met iemand die moeite had om grenzen te stellen.
De hond die bang was om buiten te gaan, woonde bij iemand die de wereld ook niet meer helemaal vertrouwde.
De hond die bevroor wanneer er iets van hem gevraagd werd, weerspiegelde de mens die zelf dichtklapte bij spanning of oordeel.
Wat wij “gedragsproblemen” noemen,
is vaak het lichaam van de mens dat door het lichaam van het dier heen spreekt.
De hond die blaft, roept: “Hoor mij.”
De kat die zich terugtrekt, fluistert: “Laat me met rust.”
Het paard dat niet beweegt, zegt: “Er is te veel spanning in dit veld.”
En dat veld liegt nooit.
Onze dieren dragen onze verhalen, onze angsten, onze overlevingsstrategieën.
Niet omdat ze dat moeten, maar omdat ze van nature resoneren met ons.
Hun lichaam beweegt mee op onze toon, hun zenuwstelsel ademt ons ritme.
Ze laten zien wat wij vergeten zijn te voelen.
In onze maatschappij hebben we het druk,
te druk om te wandelen, te voelen, te ademen.
We vragen van onze dieren rust en gehoorzaamheid,
terwijl wij zelf nauwelijks rust of gehoor in ons eigen leven kennen.
We willen dat ze zich aanpassen aan ons tempo,
maar dat tempo is precies wat ons ziek maakt.
Wanneer een hond onrustig is, willen we dat iemand het “even fixt”.
Maar gedrag laat zich niet wegrepareren.
Niet bij dieren en ook niet bij mensen.
Echte verandering ontstaat pas wanneer we bereid zijn te kijken naar wat het gedrag ons wil tonen.
Dit doen we dan niet om schuld te zoeken in de ander, maar om verantwoordelijkheid te nemen over onszelf.
Om zacht te worden en eerlijk te kijken achter het masker.
Want daar waar we tegen onze hond zeggen:
“Doe normaal. Stop. Gedraag je.”
zeggen we dat eigenlijk ook tegen onszelf.
Tegen dat kleine innerlijke deel dat ooit bang werd, dat nooit begrepen werd, dat enkel liefde nodig had.
De delen die we afwijzen in onze dieren,
zijn vaak precies de delen die we in onszelf nog niet kunnen dragen.
Heling ontstaat op het moment dat we durven luisteren.
Wanneer we onze dieren niet langer zien als iets buiten ons,
maar als spiegels van de levende wijsheid binnenin.
Zij zijn boodschappers van balans, brengers van waarheid.
Zij dragen de energie van harmonie,
tot wij weer leren die harmonie zelf te belichamen.
Er komt altijd een dag dat het klikt.
Dat een mens tranen in de ogen krijgt en zegt:
“Het was nooit mijn hond die bang was. Het was ik.”
En op dat moment verandert alles.
De band verdiept, het gedrag kalmeert, het veld ontspant.
Want elk wezen wil hetzelfde:
gezien, gehoord en veilig zijn.
Lief mens,
ik weet dat het moed vraagt om te kijken.
Ik weet dat het pijn doet om te erkennen dat het misschien niet alleen het dier was dat geheeld moest worden, maar jijzelf.
Maar ik weet ook dat je het kunt.
Want in die bereidheid om eerlijk te worden,
in dat stille moment van voelen,
begint de echte verbinding.
Wanneer wij onze dieren niet langer vragen om te dragen wat van ons is,
worden ze vrij,
en worden wij dat ook.
In mijn opleidingen leer ik vrouwen dit werk te belichamen,
voor hun eigen groei én om professioneel met mens en dier te werken vanuit bewustzijn, compassie en energetische diepte.
Nadieh Cuijten
Supporting the soul through every season of becoming.
Ik ben hier om vrouwen te begeleiden in het herinneren van hun essentie.
Niet om hen te helen — maar om hen te helpen hun eigen heilige kracht terug te claimen.
Mijn werk opent velden van herinnering, van waarheid, van belichaming.
Zodat jij voelt:
jij bént het medicijn. Jij bént de magie.
Welkom, sister.
Je herinnert je al meer dan je denkt.
Rise, in sacred power.
