Over de stille wijsheid van jonge zielen en hoe we hen kunnen begeleiden in wat ze voelen
“Ze voelen wat wij niet zeggen, en dragen wat wij niet uitspreken.”
Er is iets magisch en tegelijk ontroerends aan de manier waarop kinderen de wereld ervaren.
Hun zintuigen staan open als kleine ontvangers van het leven zelf. Ze horen niet alleen wat er gezegd wordt, maar voelen ook alles wat daaronder leeft, de stilte tussen woorden, de spanning in een kamer, het verdriet dat achter een glimlach schuilt.
Ik herinner me nog goed hoe ik als kind huilend de trap afkwam, zonder te weten waarom.
Mijn hart voelde iets wat mijn hoofd nog niet kon begrijpen.
Ik vroeg: “Gaan jullie scheiden?”
En natuurlijk zeiden mijn ouders: “Nee, lieverd, dat is niet zo.”
Maar binnen een jaar waren ze uit elkaar.
Toen wist ik het nog niet, maar nu begrijp ik: ik voelde de verschuiving in het veld, de onuitgesproken energie die in huis hing. En dat is wat zoveel kinderen doen, ze voelen wat woorden niet kunnen dragen.
Kinderen zijn ongelooflijk gevoelig voor de systemische dynamiek binnen een gezin.
Ze vangen niet alleen emoties op, maar ook de energetische stromen tussen ouders, grootouders, en zelfs de generaties die eraan voorafgingen.
Ze voelen wat niet gezegd wordt, en in hun liefdevolle onschuld proberen ze dat wat uit balans is te dragen of te herstellen.
Een kind dat zich ineens terugtrekt, vaak verdrietig is of lichamelijke klachten heeft, is niet ‘lastig’ of ‘moeilijk’.
Het is vaak een kind dat simpelweg te veel voelt, een kind dat de spanning van het gezin in zijn kleine lichaam probeert te verteren.
Maar omdat jonge kinderen nog geen woorden hebben voor deze diepe waarneming, gaan ze het dragen in stilte.
Ze voelen dat papa of mama verdriet heeft,
ze voelen dat er iets niet klopt,
en zonder dat iemand het zegt, nemen ze het over.
Een oervermogen om te verbinden.
In mijn werk leer ik kinderen niet om bang te zijn voor wat ze voelen,
maar om te begrijpen dat ze niet álles hoeven te dragen.
We hoeven ze niet af te schermen van het leven,
we mogen ze leren hoe ze met het leven kunnen omgaan.
Een van de manieren waarop ik dat doe,
is door kinderen te helpen visualiseren dat ze alles wat ze niet willen of hoeven dragen,
in een zeepbel mogen stoppen.
Ze mogen zich voorstellen dat ze al hun zorgen, indrukken of gevoelens die van anderen zijn,
in die bubbel blazen,
en dat de bubbel dan zachtjes wegvliegt,
het huis uit, de lucht in,
tot hij oplost in het licht.
Sommige kinderen vinden het fijn om juist een beschermende bubbel om zich heen te voelen,
alsof ze in hun eigen veilige ruimte zitten,
waar hun hart licht blijft en hun energie zuiver.
En bij alles wat we doen, herinner ik hen aan hun innerlijke lichtje:
dat kleine warme punt in hun hart of buik,
dat altijd blijft branden,
ook als het buiten even stormt.
Dat lichtje is hun kern, hun kracht, hun thuis.
Als dat lichtje helder blijft,
kunnen ze voelen wat er om hen heen gebeurt zonder erin te verdwijnen.
Voor ouders ligt hier een zachte uitnodiging.
Niet om perfect te zijn,
maar om zich bewust te worden van hun eigen energie.
Kinderen hoeven niet weer wijsgemaakt te worden dat alles in huis altijd licht en vrolijk is,
ze hebben juist baat bij eerlijkheid en aanwezigheid.
Het belangrijkste is dat ze weten dat de emoties van hun ouders niet van hen zijn,
en dat ze zich veilig mogen voelen in hun eigen energie,
zelfs als er spanning is in huis.
Soms is het al genoeg om samen even te zitten, diep te ademen, de voeten op de grond, en tegen je kind te zeggen:
“Lieverd, het is oké als je voelt wat ik voel.
Maar je hoeft het niet te dragen.
Jij mag gewoon kind zijn.”
Het is zo waardevol als we kinderen leren dat voelen niet gevaarlijk is,
maar een taal van wijsheid.
Dat ze mogen luisteren naar hun lichaam,
naar hun hart,
naar dat stille weten dat in hen leeft.
Wanneer we onze kinderen leren om te aarden, om los te laten wat niet van hen is,
en om hun eigen lichtje helder te houden,
helpen we niet alleen hen,
Je heelt ook iets in jezelf.
Want in elk kind dat leert om zichzelf te dragen zonder zich af te sluiten,
wordt een nieuw stuk van de toekomst lichter.
Supporting the soul through every season of becoming.
Ik ben hier om vrouwen te begeleiden in het herinneren van hun essentie.
Niet om hen te helen — maar om hen te helpen hun eigen heilige kracht terug te claimen.
Mijn werk opent velden van herinnering, van waarheid, van belichaming.
Zodat jij voelt:
jij bént het medicijn. Jij bént de magie.
Welkom, sister.
Je herinnert je al meer dan je denkt.
Rise, in sacred power.
