Wat ben je mooi

Over het heilige werk van zielsbewustzijn en herinnering

Ik hou van mensen.

Niet op oppervlakkige wijze.
Maar op die diepe, zachte plek in mij,
Waar ik de ziel van de ander herken.
Waar ik zie wat ze vaak zelf vergeten zijn.

In mijn sessies en veldwerk ontmoet ik mensen in hun rauwheid.
Ze komen met hun pijn, met hun verhalen, met hun schaduw.
En ik luister.
Niet alleen met mijn oren,
maar met mijn hele wezen.
Met mijn lichaam.
Met mijn hart.
Met mijn ziel.

Ik voel in op hun zielsbewustzijn —
en daar, precies daar,
openen zich de verhalen die nooit verteld zijn met woorden.
Laag voor laag pellen we samen af.
Niet om iets te forceren.
Niet om iets ‘weg te halen’.
Maar om terug te keren naar wie ze al die tijd al waren.

Wat er dan overblijft is geen leegte.
Wat er overblijft is essentie.
Moed.
Zaligheid.
Kracht.
Speelsheid.
Ruimte om te lachen.
Ruimte om lief te hebben.
Ruimte om te zijn.

En als ik dan in hun gezicht kijk —
in hun ogen —
voel ik alleen maar liefde.

Wat ben je mooi.
Wat ben je mooi.
Dankjewel dat ik met je mee mocht lopen op jouw pad.
Dankjewel dat ik getuige mocht zijn van jouw herinnering.

Want dat is wat ik doe.
Ik open geen deuren voor jou —
ik reik je de sleutel aan die al in jouw handen lag.
Ik houd een veld, een codex vol frequentie.
En in dat veld,
herinner jij jezelf.
Je komt thuis.
Je ziel ademt.
En jouw licht — jouw ware licht — mag weer schijnen.

Dat moment,
dat thuiskomen,
dat is waarom ik dit werk doe.

Altijd opnieuw,
met open hart.
Vol vertrouwen.
Vol liefde.

“The moment someone remembers who they truly are,
the whole universe exhales in joy.”
— Nadieh