Wat we zien in de ander, is wat we nog niet durven aankijken in onszelf

Wat we zien in de ander, is wat we nog niet durven aankijken in onszelf

Een pleidooi voor vrijheid van expressie, lichaamsliefde en het stoppen met spirituele en sociale projectie

Er is iets dat we moeten benoemen. En het gaat niet over make-up. Niet over kledingstijl. Niet over tatoeages of gewicht.

Het gaat over de manier waarop we – vaak onbewust – oordelen, fronsen, fluisteren of projecteren op het uiterlijk van een ander. Het gaat over ons onvermogen om werkelijk met rust te laten wat niet onze zaken is: het lichaam, de expressie en de keuzes van een ander mens.

“Ik hou niet van make-up” zegt niets over de ander. Alleen over jou. Wanneer iemand zegt: “Ik hou niet van make-up”, dan is dat prima. Maar zeg dat tegen je eigen spiegelbeeld, niet tegen iemand die zich net met liefde heeft aangekleed, opgemaakt of versierd. Want jouw smaak is niet de maatstaf.

En jouw voorkeur is geen spirituele waarheid. Door de hele menselijke geschiedenis heen – van Egypte tot Mesopotamië, van de Kelten tot de Sami – versierden mensen zich.

Met pigmenten.

Met olie.

Met sieraden.

Met tatoeages.

Het was een manier om het heilige lichaam te vieren. Om rouw, vreugde, kracht of cyclus te markeren. Make-up was geen oppervlakkige keuze, het was ceremonie. Pas later, toen machtsstructuren besloten wat ‘gepast’ was, veranderde dat.

Een koloniale blik op schoonheid

De Engelse koningin Elizabeth I bepaalde ooit dat make-up iets was voor boerenvrouwen. Zij – van adel – zou zich niet verlagen tot zulke versieringen. En daar ontstond een breuk: Tussen de zogenaamd verhevene, en de vrouw die haar schoonheid vierde op haar eigen manier.

Vanaf dat moment werd make-up – net als tatoeages, opvallende kleding of vrouwelijke sensualiteit – gekoppeld aan lager op de ladder staan.

Een koloniale, patriarchale blik. En het echoot tot op de dag van vandaag in onze taal, in memes, in zogenaamd stijlvolle “old money” reels op Instagram. Waar de boodschap is: “Draag dit, dan hoor je erbij.” Maar dit erbij horen is niets anders dan onderdrukking in zijde verpakt.

Ook in de spirituele wereld gebeurt dit

Ironisch genoeg gebeurt precies hetzelfde in de spirituele community. Daar komt het niet in een Chanel-pakje, maar in linnen en lotuspose.

“Waarom draag je make-up?”

“Waarom kun je jezelf niet accepteren zoals je bent?”

“Echte zelfliefde is au naturel zijn.”

Maar ook dát is een projectie. Een vorm van spirituele overcompensatie die zegt: ik voel me niet vrij in mijn expressie, dus jij mag het ook niet zijn. Of, mijn wond is nog aanwezig en jouw expressie triggert mij.

Net zoals mensen hun ongemak met rimpels, vetrollen of grijze haren overschreeuwen met slogans als “Ik hou van elke rimpel!” terwijl hun ogen iets anders verraden. Spiritual bypassing in de vorm van zelfliefde-marketing is nog steeds een reactie op een innerlijk ongemak.

Echte acceptatie hoeft niet te schreeuwen.

Het straalt.

De vrijheid ligt niet in de buitenkant — maar in de afwezigheid van projectie

Zodra iemand écht in vrede is met zichzelf, wordt de drang om de ander te corrigeren stil. Dan hoef je geen pleidooi meer te houden over waarom je geen make-up draagt. Of wél. Dan hoef je geen mening te hebben over tatoeages, borsten, billen, bellies of botox.

Dan kun je zeggen:

Jouw expressie is jouw heilig recht. Ik eer het. Ook al kies ik iets anders.

En het lichaam dan? Wat is gezond?

Ook rondom lichaamstype, gewicht en gezondheid bestaat een verwrongen veld. Aan de ene kant zie je nog steeds de catwalkmodellen die maat 34 als norm presenteren. Een onmogelijke standaard voor de meeste vrouwen. Aan de andere kant wordt body positivity soms verward met het normaliseren van ziekmakende toestanden, onder het mom van: “Iedereen is mooi.”

Maar schoonheid zoals de wereld je nu presenteert en gezondheid zijn niet hetzelfde. En overgewicht óf ondergewicht zijn beiden geen standaard om te vieren. Niet omdat het niet ‘mooi’ zou zijn — maar omdat een lichaam dat niet vrij is, vaak een verhaal draagt dat heling verdient. Laat dat verhaal verteld worden.

In zachtheid.

In liefde.

Zonder oordeel.

Zonder verheerlijking.

Lichaamswijsheid is persoonlijk. Altijd.

De enige richtlijn zou moeten zijn:

– Kun jij vrij bewegen?

– Voelt je lichaam helder?

– Wat vertelt het je via vermoeidheid, pijn of spanning?

– Voel jij je emotioneel, mentaal en energetisch levend?

Dan maakt het niet uit of je maat 36 of maat 46 hebt. Of je vetpercentage hoger is dan dat van je buurvrouw. Of je rimpels koestert, laat weghalen of inkleurt met gouden glitters.

Vrijheid zit niet in hoe het eruit ziet. Maar in hoe het voelt. Vanbinnen. Wat als we elkaar gewoon met rust zouden laten? Niet omdat we onverschillig zijn. Maar omdat we onze eigen innerlijke werk doen.

Omdat we beseffen:

Mijn oordeel zegt meer over mij dan over jou.

Omdat we weten dat ware schoonheid, ware gezondheid, ware kracht nooit aan de buitenkant begint, maar in het veld waar oordeel wegvalt.

Laat je dus versieren. Of niet. Laat je gezicht spreken, fluisteren, dansen. Met rode lippen, gouden oogschaduw, of met niets dan de zon op je huid. Want jij bent het canvas. En de enige die daar iets op te schilderen heeft, ben jij.

Laten we dus een nieuwe standaard kiezen. Een waarin schoonheid niet wordt voorgeschreven. Maar herinnerd. Een waarin we stoppen met fluisteren over elkaar, en beginnen met fluisteren naar binnen.

“Wat roept mijn eigen ziel?”

En van daaruit:

laat iedereen vrij.

The Sacred Body is Not Up for Debate

— The House Of Sacred Remembering

In liefde, Nadieh