Terug naar wie ik was in vorige levens, terug naar wie ik bestemd was om te worden in dit leven, terug naar de essentie van wie mijn ziel is. Ik heb het pad niet gevonden, het pad vond mij, het pad van werken met wat de natuur ons te bieden heeft. “Those who wander are never lost “. Een prachtige quote die erg past bij mijn leven.
Ik laat me leiden en kom op de mooiste en meest magische plekken uit, ben het type vrouw dat zich altijd afvraagt wat er achter de grens van de bomen ligt of aan de andere kant van dat meer. Ik volg de smalle, begroeide paden langs de weilanden en keer op keer slaat mijn hart weer over van vreugde als ik bij een pareltje in de natuur uitkom. Verscholen plekjes die voor velen ongezien blijven, die paden ernaartoe vinden mijn voeten en de poten van de dieren die naast mij leven.
Die dieren behoren samen met de ongeziene wereld tot de twee grote liefdes in mijn leven. Als klein meisje nam ik overal dieren mee vandaan en voelde ik intuïtief al feilloos aan waar de noden en behoeftes van dieren lagen.
Als ik zag dat er bij een kind thuis niet echt goed gezorgd werd voor een hamster of een cavia, dan nam ik deze dieren mee naar huis om ze de juiste zorg te geven. Vogels die ik op straat vond en die niet meer konden vliegen bracht ik naar de opvang. Dat voelde als het juiste om te doen, het maakte me blij als een dier werd geholpen.
Ik voelde als klein kind al aan dat dit hielp en verlichting zou geven.
Ik herinner me nog dat ik me voor de eerste keer wilde aanmelden als donateur bij het Wereld Natuur Fonds. Heel trots belde ik ze op eigen initiatief op om te vertellen dat ik geld wilde doneren voor de dieren. Ik kreeg te horen dat ik nog te jong was en dat dit via mijn ouders moest gebeuren.
Net als bij dieren, kon ik ook de noden en behoeften van mensen aanvoelen. Ik legde mijn handen intuïtief al op de zere knieën van mijn vriendinnetjes die waren gevallen en pijn hadden, ik voelde als klein kind al aan dat dit hielp en verlichting zou geven. Als wij vroeger pijn hadden dan gingen we naar onze vader en vroegen we of hij zijn hand op de zere plek wilde leggen zodat het overging. Het hielp altijd: met helende handen haalde hij de pijn weg.
Ik was nog onder de tien jaar oud toen mijn ouders een beeldje weg moesten doen waar ik een “raar’’ gevoel bij kreeg. Ik werd er onpasselijk van en er kwam een angst in mij op. Gelukkig namen mijn ouders dit altijd heel serieus. Mijn vader werkte ook met de ongeziene wereld en hij wist dat ik het allemaal niet verzon. Als kind had ik al magische speelplekken die verborgen waren voor anderen, in de natuur brouwde ik dan mijn heksendrankje. Ik nam een bidon mee en deed er bladeren, vruchten en zand in om het te mengen tot een magisch drankje. Het zat simpelweg gewoon in mij als klein kind om deze dingen te doen.
Mijn nichtjes maakte ik ‘s nachts bang omdat ik ze tijdens een logeerpartijtje vertelde hoe ze de energie van mijn overleden hond konden voelen die op mijn schoot lag. Niet dat ik ze aan het huilen wilde brengen, want ik was me van geen kwaad bewust. Het was voor mij heel natuurlijk om in contact te blijven met mijn overleden dieren. Toen mijn grasparkiet doodging, voelde ik de energie door mijn hele lichaam heen gaan. Ik stond meteen op uit mijn bed en rende naar beneden. Daar lag hij dan, Pipo. Dood in zijn kooi en zijn lichaam nog warm.
Ik zag entiteiten voor de deur staan waar ik een hartverlamming van kreeg omdat ik er zo erg van schrok. Lampen sprongen kapot als ik alleen thuiskwam (nu nog steeds) en zonder dat iemand het mij ooit leerde ging ik pendelen met een kettinkje en een hangertje om contact te maken met de andere wereld. Ooit maakte ik zelfs een voodoo-pop. Ik denk dat ik toen elf jaar was. Mijn vader voelde een niet-kloppende energie op mijn slaapkamer en ik vertelde hem wat ik had gedaan.
Tussen de Barbies lag ‘ie dan, de voodoo-pop. Je moet je voorstellen dat hier thuis niet over gesproken werd en ik deze informatie niet had verkregen van mensen om mij heen. Dit waren dingen die in mij zaten en ergens putte ik deze informatie uit – uit de bron. Ik noem het vorige levens maar in feite leeft alles naast elkaar, mijn (onze) ziel in dit leven en die uit andere levens gaan parallel. Mijn vader legde mij haarfijn uit waarom je geen zwarte magie of voodoo moet gebruiken en loste het samen met mij op. Ik deed het niet omdat ik slechte dingen wilde doen, het kwam gewoon in mij op.
Later, vanaf een jaar of twaalf, ging ik mijn eerste spirituele boeken kopen en bezocht ik elke week het spirituele winkeltje in de stad. Ik kocht er edelstenen en tarotkaarten van mijn gespaarde zakgeld en iedereen van wie ik hield kreeg kleine talismannen en beschermende kleine cadeautjes van mij. Ook nam ik kastanjes mee die ik buiten op straat vond, voor mijn opa die reuma in zijn vingers had. Ik voelde dat dit hem zou helpen en gedurende zijn hele leven heeft hij ze onder zijn kussen gehad met slapen.
Veel later, toen ik al in de dertig was, vond ik nog zo’n doos van mijn jeugdboeken als beginnende tiener. Boeken over hersengolven, edelstenen, chakra’s, reïncarnatie, boodschappen van dieren en telepathie. Hier moest ik smakelijk om lachen. Welk kind heeft dit nou als boekenverzameling van zijn kindertijd? Mijn moeder sleepte me van medium naar healer om mij proberen te helpen met de dingen die ik voelde en zag. Ik herinner me nog dat ik met een medium in gesprek ging toen ik een jong meisje was.
Mijn moeder zat erbij en viel bijna van haar stoel. Ik vertelde dingen en ik had kennis over zaken die mijn moeder absoluut niet kon plaatsen. Mijn moeder begreep er niets van, ik sprak als een volwassen vrouw die al jaren had gestudeerd over spiritualiteit. De vrouw vertelde mijn moeder dat ze me niet kon helpen, ze was bang voor de kracht die ik had en zei dat ik te sterk was voor haar. Wat ze daar nu precies mee bedoelde, snapte ik niet helemaal maar ergens in mij voelde het toch wel kloppend. Een ander vrouw die medium was, drukte mijn oma op het hart dat ik pas na mijn dertigste iets mocht doen met mijn ‘’gaven”, zoals zij dat noemde. Weer een andere sloot mijn kruinchakra af zodat ik niet zoveel zou voelen.
Op school kon ik mijn talent niet kwijt.
Als iemand die heel erg op gevoel werkt en leert, liep ik op school compleet vast. Alles leren volgens het boekje en met het hoofd werken gaan voor mij niet op. Mijn ouders kwamen er dan ook al snel achter dat ik niet paste in het huidige leersysteem.
Mijn dyslexie maakte alles extra ingewikkeld. Die keren dat ik huilend voor de klas stond om voor te lezen en dat kinderen in mijn schriftjes keken en me uitlachten om mijn spelfouten, terwijl ik tranen met tuiten huilde, herinner ik me nog als de dag van gisteren. Ik voelde me vreselijk.
In de lessen dat ik mijn creatieve talent wél kwijt kon, kreeg ik bijles Nederlands. Waar mijn klasgenootjes gingen tekenen en knutselen, hetgeen wat ik zo graag deed, zat ik met de Dikke Van Dale te studeren in een klein kamertje en werden mijn talenten juist onderdrukt.
Mijn brein werkt op een eigen manier. Ik ben een beelddenker, ik zie niet B O O M staan als je het woord boom spelt volgens die Dikke Van Dale. Nee, ik zie een boom met grote stevige takken en groene bladeren waar een vogel in zit die op een heuvel staat met de roze lucht erachter.
Na de basisschool ben ik bijna elk jaar naar een andere school gegaan in Nederland en daarna in België. Mijn ouders gingen scheiden en het op en neer reizen van België naar Nederland werd heel vermoeiend. Op school was ik vaak moe en had ik last van burn-out klachten.
Echt gelukkig was ik niet in die schoolperiodes. Toch kwam er een kans uit onverwachte hoek. Mijn moeder had zonder het te zeggen vakantiefoto’s van mij opgestuurd naar een modellenbureau. Ik mocht langskomen en ik werd aangenomen als fashion model. Om deze reden kreeg ik op mijn zestiende leerontzegging en ben ik modellenwerk gaan doen.
Tijdens mijn carrière als model ben ik toch weer gaan studeren aan een particuliere opleiding in de mode. Ik had in die tijd een bijbaan in een fashion store en het werken als model inspireerde me enorm om verder te gaan in de mode. De kracht van de juiste kleding op vrouwen vond ik fascinerend. Door de juiste styling kon ik vrouwen in hun kracht laten staan en dat is zo vet om te zien! Na mijn opleiding ben ik zelfstandig aan de slag gegaan als fashion styliste. De start was veelbelovend.
Toch haalde ik na een tijdje niet genoeg voldoening meer uit het vak. Ik miste een bepaalde diepgang, iets dat mijn hart in vuur en vlam zet. Dit gevoel had ik wel altijd als ik me voor dieren inzet. Maar, hoe ga je van fashion styliste naar iemand die met dieren werkt? Ik was totaal anders opgeleid en wist nooit goed hoe ik dat dan kon doen. Het bleef aan mij knagen en vreten.
Carrière in de fashionwereld: Vrouwen in hun kracht laten staan.
Ik volgde mijn hart, heb alles achter me gelaten en ging een opleiding dieren volgen aan het Helicon. Terug de schoolbanken in was mijn beste keuze ooit! Kennis vergaren over mijn vakgebied is een ‘’way of life’’ geworden. Ik ging van bijlesleerling op de basisschool naar uitblinkstudent van het Helicon.
Tijdens de opleiding aan het Helicon heb ik stagegelopen op de hondenafdeling bij de dierenbescherming in Limburg. In die twee jaar had ik de eer om met Drs. Jolanda Pluijmakkers te mogen werken, een hondengedragsdeskundige die werd ingehuurd door de dierenbescherming. Dankzij haar ging de wereld van hondengedragsbegeleiding voor me open. Ik ging nog meer studeren en mezelf ontwikkelen.
Omdat ik mijn werk zo goed deed, kreeg ik een baan aangeboden bij diezelfde dierenbescherming. Door twee jaar lang bijna fulltime te hebben meegedraaid, heb ik onwijs veel geleerd over honden en hun gedrag.
In het asiel van de dierenbescherming kwam gedurende die periode een hond binnen die erg bang was. Een Mechelse herder teef, kruising met een Stafford. Omdat mijn lieve Fritske overleden was kwam er ruimte vrij voor een nieuwe hond in mijn leven. Nova ging met mij mee naar huis. Nova was als zwerfhond gevonden op straat, ze had speciale aandacht nodig.
Van veel mensen kreeg ik (ook erg slecht) advies en de hondenscholen waar ik met had aangemeld werkten niet welzijnsgericht. Ik begon kort daarna aan de opleiding tot hondengedragstherapeut van Turid Rugaas bij Calming Signs en dat heeft ons leven veranderd.
Toen ik iets ouder was, in 2004, werd ik reiki-master en leerde ik magnetiseren.
De welzijnsgerichte methode van Turid Rugaas is het (wetenschappelijke) fundament van mijn werkwijze als gediplomeerd hondengedragstherapeute geworden. Dit combineer ik met mijn holistische blik. Gedrag dat men ziet is vaak het puntje van de ijsberg dat boven water steekt. Dat gold ook voor mezelf. Jarenlang liet ik niet aan iedereen zien hoe ik me écht voelde.
Ik weet nog dat ik huilend en helemaal in paniek thuiskwam, omdat ik met vriendinnen op een terras zat voor mensen die heel erge ruzie hadden. Ik werd compleet overladen door hun energieën. Ik voelde zoveel en dat kon ik gewoon niet kwijt in mijn lijf. Toen ik iets ouder was, in 2004, werd ik reiki-master en leerde ik magnetiseren. Mijn missie was toen mensen helpen en helen. Niet heel lang daarna heb ik er alles aan gedaan om het allemaal niet meer zo te voelen.
Ik wilde feesten met vrienden en zweeg steeds meer over mijn spirituele kant. Ik heb mijn uiterste best gedaan om daaraan te ontkomen, want ik was het wel zat, al dat voelen en zien. Toch heeft het me in die periode nooit helemaal verlaten. Mijn huis lag vol stenen, salie, oliën, aurasprays en bijzondere objecten, maar toch lukte me heel aardig om lekker ver van mijn pad af te raken. Totdat ik er ziek van werd, heel erg ziek. Ik leefde totaal niet meer vanuit mijn zielsmissie en heel mijn lichaam ging in protest. Ik kreeg last van migraine en clusterhoofdpijn, darmkolieken en zweetaanvallen.
Mijn lichaam zei NEE, klaar, basta nu. Dit alles kwam na mijn dertigste tot uitbarsting en het pad schoof zich heel netjes zelf weer terug onder mijn voeten. Ik werd benaderd door een medium dat ik niet eens kende en ze kwam mij een boodschap brengen. Het was klaar nu, ik mocht onder de modder en drek vandaan komen en weer gaan staan voor wie ik écht was.
Toen vond er een hele lange periode plaats vol schaduwwerk, reïncarnatietherapie, regressietherapie en systemisch werk. Graven in mijn ziel om weer op te mogen staan als mijzelf. Het meisje weer her-inneren dat vroeger al de gaven had om feilloos aan te voelen waar de noden en behoeften van dieren en mensen lagen. De woorden van het andere medium, dat in mijn kinderjaren op het hart van mijn oma drukte dat ik pas na mijn dertiger jaren iets mocht doen met mijn gaven, kwamen uit. Gaven die op school en tijdens mijn werk binnen de fashionwereld naar de achtergrond verdwenen. Ik droeg ze al die tijd al bij me.
Dat meisje wat ik toen achterliet met de gaven was nu terug, maar niet zomaar. Nee, nu als een vrouw die haar ware ik omarmde. Starseed, heks, de ziel in het lichaam Nadieh.
Als gediplomeerd hondengedragstherapeut heb ik mij volledig ondergedompeld in het holistisch werken met honden en vrouwen. Ik ga met hen de diepte in en werk op diepere lagen. Want de relatie tussen een vrouw en haar hond/dier is heel speciaal. Ze spiegelen elkaar constant en helpen elkaar groeien in dit leven. Dieren zijn goede gidsen die ons weer in contact brengen met de natuur om ons heen en in onszelf. Ik ben hier om dier en vrouw te helpen met oude trauma’s, om ze te helen zodat ze beide energetisch kunnen groeien en er sterker dan ooit van tevoren uitkomen, als een echt team.
Hiervoor zet ik telepathisch communiceren met dieren (dieren tolk), energetische healing, Bach bloesem therapie, celzouten, edelsteentherapie, aromatherapie/oliën, de biotensor en het zelfgenezend vermogen van honden in. De ongeziene wereld trekt mij en vraagt daarom mijn aandacht in dit werk.
In vroegere tijden werd je als vrouw op de brandstapel gegooid als je schreef of sprak over de dingen waar ik nu openlijk over schrijf en spreek. Door de jaren heen is er veel kennis verloren gegaan over geneeswijzen voor de mind en body door die brandstapelangst zoals Susan Smit dat zo mooi heeft benoemd. Ook werd spiritualiteit in het zweverige hoekje gezet en kruiden, oliën en edelstenen naar het hoekje kwakzalverij verbannen. Die tijd is gelukkig langzaam voorbij aan het gaan, het is tijd om op te staan en weer terug te keren naar onze kern, lieve vrouwen. Onze intuïtie is goud waard en laat me je inspireren hier weer op te gaan vertrouwen in de zorg voor jezelf en voor je hond en andere dieren naast jou. Moderne wetenschap, eeuwenoude kennis en spiritualiteit kunnen hand in hand samenleven.
Ik help jou om in je kracht staan, samen met je dier.
Liefs, Nadieh
Daar kan ik je bij helpen. Speciaal voor jou en jouw hond heb ik een gratis e-book geschreven. In dit e-book deel ik 14 inspirerende tips voor een gelukkige hond en een betere band.
Nadieh Cuijten is auteur van ‘Je Hond Beter Begrijpen’ Gediplomeerd holistisch gedragstherapeute voor honden, dierentolk, healer en coach voor vrouwen. Zij helpt jou om in verbindingen te komen met jezelf en jouw hond.
