Een zachte maar scherpe uitnodiging tot bewustwording
Laten we eerlijk zijn.
Soms lees je een reactie die zó ver van de essentie afstaat,
dat je even diep moet ademhalen.
Iemand schreef onder mijn post:
“Ga je nu ook tegen de leeuw op de savanne zeggen dat hij de impala niet mag eten?
Of tegen de spin in het web dat ze geen vlieg meer mag vangen?
De kringloop van het leven houdt ons in leven.”
En daar zit precies het probleem.
We halen dierlijk instinct aan
om menselijk onbewustzijn goed te praten.
Alsof we vergeten zijn dat een leeuw geen koelkast heeft,
geen supermarkt,
geen overvloed aan noten, granen en fruit binnen handbereik.
Een leeuw doodt omdat hij moet overleven. De evolutie gaf hem daar tanden voor en bijbehorende verteringskanaal.
Maar zelfs in de dierenwereld is dat niet zacht of rechtlijnig.
Een mannetjesleeuw doodt soms de welpen van een ander mannetje,
zodat het vrouwtje sneller weer vruchtbaar wordt.
Een moederleeuw kan haar eigen jong doden
als het zwak of ziek is, om het lijden te verkorten
of de groep te beschermen.
En sommige spinnensoorten eten hun mannetje na de paring op
om energie terug te winnen voor het voortbestaan van de soort.
Dat is de oerorde van de natuur,
rauw, cyclisch, instinctief, functioneel.
Maar dat is niet onze menselijke natuur.
Wij hebben bewustzijn.
Wij kunnen kiezen.
Wij hebben de capaciteit om te voelen, te reflecteren, te helen,
om te zorgen, te creëren, te verbinden.
Een leeuw kent geen ethiek.
Een spin kent geen compassie.
Een mens wel, of zou die in elk geval wél moeten kennen.
Daar ligt het verschil tussen instinct en bewustzijn.
Tussen overleven en leven met aanwezigheid.
Dus nee, dit gesprek gaat niet over vlees eten of niet.
Het gaat over bewustzijn.
Over hoe we omgaan met levende wezens.
Over de manier waarop, niet enkel het feit dát.
Er zijn stammen die jagen vanuit ritueel,
waar elk dier wordt geëerd.
Waar de jacht een heilige handeling is,
een gebed, een uitwisseling van leven.
Het dier wordt niet gebruikt, maar geëerd.
Dat is iets totaal anders dan fabrieksvoeding,
massaproductie, onthechting en plastic verpakkingen vol leed.
De aarde schreeuwt niet om oordeel.
Ze vraagt om herinnering.
Om terugkeer naar eerbied,
naar het besef dat leven niet vanzelfsprekend is.
Dus nee, ik hoef de leeuw niets te zeggen.
Hij leeft in harmonie met zijn natuur.
Maar wij, als mensheid,
zijn vaak vergeten wat onze ware natuur is.
Niet roofzuchtig, maar bewust.
Niet jager, maar hoeder.
Niet boven, maar onderdeel van het geheel.
Wanneer we onszelf verdedigen met dierlijke instincten,
zijn we gestopt met voelen.
Want bewustzijn vraagt geen verdediging,
het vraagt aanwezigheid.
En de uitnodiging die ik voel,
is niet: “jij zit verkeerd.”
De uitnodiging is:
voel eens wat waar is.
Voel wat er met je gebeurt
als je echt stilstaat bij wat je eet,
bij wat je koopt,
bij wat je consumeert.
En als dat voelen ongemakkelijk is,
dan is dat geen aanval.
Dat is groei.
🤎
Laten we niet harder praten,
maar dieper luisteren.
Niet verdedigen,
maar herinneren.
Want bewustwording begint niet in het hoofd,
maar in het hart.
Voor wie bereid is om voorbij instinct te gaan,
en weer te leven vanuit bewustzijn.
Liefs,
Nadieh Cuijten
Ik ben hier om vrouwen te begeleiden in het herinneren van hun essentie.
Niet om hen te helen — maar om hen te helpen hun eigen heilige kracht terug te claimen.
Mijn werk opent velden van herinnering, van waarheid, van belichaming.
Zodat jij voelt:
jij bént het medicijn. Jij bént de magie.
Welkom, sister.
Je herinnert je al meer dan je denkt.
Rise, in sacred power.
